Τα τα τα Τα τα Τα Τα τα τα Τα τα τα Τα τα Τα Τα τα τα Τα τα τα Τα τα Τα Τα τα τα Τα τα τα Τα τα Τα Τα τα τα Τα τα τα Τα τα Τα Τα τα τα Τα τα τα Τα τα Τα Τα τα τα Τα τα τα Τα τα Τα Τα τα τα Τα τα τα Τα τα Τα Τα τα τα Τα τα τα Τα τα Τα Τα τα τα Τα τα τα
Ta ta ta ta Ta ta ta ta Ta ta ta ta Ta ta ta ta Ta ta ta ta Ta ta ta ta Ta ta ta ta Ta ta ta ta Ta ta ta ta Ta ta ta ta Ta ta ta ta Ta ta ta ta Ta ta ta ta Ta ta ta ta Ta ta ta ta
Ή όταν ένας λαός (και ως έθνος – που προσπαθεί να γίνει) δεν ξέρει προς τα πού να γύρει… (το γύρει με έψιλον γιώτα γιατί το έχω δει και με ήτα…)
Το μόνο εύκολο είναι να βγάζει χολή, δηλητήριο και να κρίνει (σύμφωνα με ό,τι του αρέσει ή δεν του αρέσει). Μου θυμίζεις νεοέλληνα εκείνους τους (κρυφο)χριστιανούς που λεν πως είναι άθεοι αλλά όλο με Τον θεό και τους παππάδες ασχολείσαι βρίζοντάς τους. Μα ρε φίλε, αν δεν σου αρέσει κάτι, ΔΕΝ ασχολείσαι.
Μέσα σου όμως κάπως ψιλοκαύλωσες όταν το πρωτάκουσες, γι’ αυτό, επειδή ένιωσες έτσι, τάχατες σου ήρθε να κάνεις εμετό όταν το άκουσες (είπες). Άσε τη γκρίνια.
Θα αντιγράψω κάτι που έγραψε η Aktina Stathaki:
Το βίντεο της Σάττι είναι ένα έξοχο παράδειγμα αυτού που στις μεταποικιακές σπουδές ονομάζουμε “αυτο-οριενταλισμό” (“self orientalism”) ή στα καθ’ημάς “βαλκανοποίηση” (balkanization): το βαλκανικό υποκείμενο, ο “αλλος” της Δύσης, οξύνει στο έπακρο όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που τον καθιστούν “εξωτικό” και “άλλο” στο δυτικό βλέμμα. Στην τέχνη αυτός ο αυτο-οριενταλισμός μπορεί να αποτελεί μια στρατηγική επιλογή του καλλιτέχνη που μέσω της μεγέθυνσης όλων των στερεοτύπων που έχει η Δύση για αυτόν, κριτικάρει, με εργαλείο την ειρωνία, τόσο τη βαλκανική κοινωνική πραγματικότητα όσο και το ίδιο το Δυτικό βλέμμα (θα μπορούσε κανείς να πει, αν και έχω πολλές αμφιβολίες προσωπικά, οτι έναν τέτοιο στρατηγικο αυτο-οριενταλισμό επιχειρεί η Κιτσοπούλου). Η δημιουργία της Σάττι δεν δείχνει να έχει καμία τέτοια στρατηγική πρόθεση, αλλα και να είχε αυτή θα ακυρωνόταν μέσα απο το ίδιο το πλαίσιο στο οποίο το άσμα και το βίντεο είναι προορισμένα να καταναλωθούν (σόσιαλ και γιουροβίζιον). Πρόκειται επομένως για έναν αυτο-οριενταλισμό στην υπηρεσία ενός εθνο-τουρισμού (ethnic tourism) και προς ικανοποίηση του Δυτικού βλέμματος: είμαστε εκατό φορές πιο εξωτικοί απο ο,τι φαντάζεστε και γουστάρουμε.
Ο λόγος, νομίζω, που το βίντεο προκάλεσε σοκ σε πολλούς απο εμάς, είναι γιατί ειναι η πρώτη φορά (τουλάχιστον στο βαθμό που μπορώ να γνωρίζω/ θυμάμαι) που ο αυτο-οριενταλισμός παίρνει τόσο “στα μούτρα σας” μορφή, και μάλιστα σε μια επίσημη συμμετοχή σε διεθνή διοργάνωση (όσο κι αν την έχουμε για τα σκουπίδια…). Προσδεθείτε, θα δούμε κι άλλα…
https://www.facebook.com/ino.ray.5
Δεν θα πάρω θέση για το τραγούδι της Μαρίνας που πολύ την συμπαθώ την κοπέλα. Δύο όμως πραγματάκια που έχω να σας πω θα σας τα τα τα τα γράψω.
1ον όταν πας σε ένα διαγωνισμό (όπως της Eurovision) δεν πας γιατί έτσι σου αρέσει. Θα πας εκεί για να κερδίσεις. Ο στόχος είναι αυτός. Και για να κερδίσεις πρέπει να παρουσιάσεις κάτι που ίσως (εσένα) δεν σου αρέσει. Πρέπει να παρουσιάσεις κάτι που θα αρέσει στας επιτροπάς….
2ον στο τραγούδι της Μαρίνας φαίνεται ότι έχουν δουλέψει. Και αυτό δεν θα πρέπει να το μειώσουμε (μειώσετε).
Και τέλος, όταν ανακατεύεσαι με την τέχνη, πρέπει να ξέρεις λατρεμένε μου αναγνώστη πως όσο πιο “καλή” είναι η τέχνη, σε τόσο λιγότερους αρέσει.
Για εσάς που δεν σας άρεσε το Ζάρι πάρτε Άννα Γούλα (ένα κορίτσι λαϊκό) στο “Γαλάζιο και Λευκό”
Καλή επιτυχία Μαρίνα!
Αφήστε μια απάντηση